Mattafix – Rhythm & Hymns

Stel dat het triphop-genre (Massive Attack, Lamb, Portishead) niet ontstaan was in de door bleekneusjes bevolkte grauwe, troosteloze industriestadjes in Engeland maar ergens op een gemoedelijk tropisch eiland. Dan had het waarschijnlijk zo geklonken als de muziek van Mattafix. Deze band bestaat uit de op het Caribische eiland St. Vincent geboren en getogen Marlon Roudette en de Londenaar Preetesh Hirji die zijn roots in India heeft.

Met hun eerste album Signs of a Struggle lieten zij al zien dat ze moeiteloos de grimmige muziek uit de harde Engelse achterbuurten weten te verrijken met de tropische klanken uit de Caraïben, Azië en Latijns-Amerika. Op hun nieuwe album Rhythm & Hymns gaat die verkenning van de muziek uit andere windstreken nog een stapje verder. Niet alleen laten ze op muzikaal gebied de house- en hiphopinvloeden wat meer los, ook op tekstueel gebied dwalen ze over andere straten dan enkel de Engelse. Zo stellen ze op de single “Living Darfur” de situatie aldaar aan de kaak. Mick Jagger was dusdanig onder de indruk van deze single dat hij persoonlijk de videoclip bij dit nummer heeft gefinancierd.

Advertenties

Dear Wendy of de ultieme vriendschap tussen mens en wapen

 

door Ignart Verweij

Twee grootmeesters van de Europese alternatieve cinema hebben elkaar gevonden in de film Dear Wendy uit 2005. Lars von Trier (Dancer in the Dark, Dogville) die zijn artistieke kwaliteiten heeft losgelaten op het scenario en Thomas Vinterberg (Festen, It’s all about love) in de rol van regisseur. Toch is de scheiding tussen regisseur en schrijver in de praktijk minder formeel geweest dan de gescheiden functies doet vermoeden. Von Trier heeft zich wel degelijk bemoeid met de vorm van de film. Ook in de afstandelijkheid van de gefilmde gebeurtenissen wordt de hand van de Deense maestro zichtbaar. Net zo goed dat Vintenberg zich inhoudelijk heeft bemoeid met het verhaal.

De plaats van handeling is een klein en overzichtelijk dorp dat exemplarisch is voor bijna alle dorpen in het Midwesten van de Verenigde Staten. Een aantal jongere bewoners heeft zich verenigd in een vriendenclub met de naam Dandy’s. Maar de ware hoofdrollen worden gespeeld door de alom aanwezige vuurwapens. Dat is het middel dat de jongeren bindt, hen status verschaft, zelfvertrouwen geeft en uiteindelijk zal leiden tot hun glorieuze ondergang. Voordat het zover is zien we een aantal prachtige tegenstellingen voorbijkomen die een overdenking waard zijn. Zo is er het kille en saaie dagelijkse leven in het stadje versus de hechte vriendschap die groeit tussen de jongeren en hun fantasie prikkelt; de fascinatie voor de schoonheid van wapens en wat er kan gebeuren als die koestering de overhand krijgt. En dan nog een prachtige politieke tegenstelling: het machtigste land van de wereld, een voorbeeld voor het Westen, dat niet in staat blijkt te zijn om een van hun grondrechten, het legitiem bezitten van wapens als zelfverdediging van huis en haard, in goede banen te leiden. Talloze recente incidenten kunnen dat illustreren met het bloedbad op de Columbine Highschool als voorlopig dieptepunt.

Een film in de stijl zoals dat verwacht mag worden van de Deense makers. Strak en afstandelijk vormgegeven, zorgvuldige dialogen en een onafwendbare fatale finale. Een film die het aanschouwen meer dan waard is.

Alquin on tour

 

De Delftse progrockers van Alquin behoorden in de jaren ’70 met Kayak, Solution en Focus tot de top van de Nederpop. 26 jaar na het afscheid in 1977 komt de band in bijna originele bezetting weer bij elkaar en neemt een nieuw album op. Opvallend is hoe vertrouwd het Alquin-geluid nog steeds klinkt.

Het vloeiende samenspel tussen Ferdinand Bakker (gitaar), Dick Franssen (hammond), Ronald Ottenhoff (sax) ondersteund door de tandem Job Tarenskeen (drums) en Walter Latuperissa (bas) blijft uit duizenden herkenbaar.

Michel van Dijk past met gemak zijn stem aan, aan de vaak spitsvondige teksten over diverse onderwerpen als liefde, scheiding, nostalgie en terreur. Ook muzikaal kent Alquin geen grenzen; van funk naar rock en van prog naar ballad. Zoals uit hun vorig jaar verschenen nieuwe album Blue Planet weer blijkt. En dat alles met een knipoog; tekstuele en muzikale grapjes worden moeiteloos verwerkt

Het laatste optreden in de regio van deze tour is op zaterdag 17 november in theater Diligentia in Den Haag.

Chromeo – Fancy Footwork

 

De eerste geslaagde Joods-Arabische samenwerking sinds het begin van de mensheid noemen ze zichzelf. Wij noemen het liever de eerste geslaagde mix van sleazy funk met kitcherige pop sinds de doorbraak van Prince. We hebben het dan over Chromeo en in het bijzonder over het album Fancy Footwork.

Van het duo hoef je geen mooie luisterliedjes of epische stadionrocksongs te verwachten. Zelfs serieuze teksten zijn eigenlijk al te veel gevraagd. Nee, dit duo moet je hebben als je onvervalst wilt swingen. Neem wat dansbare discorifjes waar Giorgio Moroder jaloers op zou zijn, mix dat met wat ouderwetse funk van de al genoemde Prince en zing wat vunzige teksten door een vocoder. Gegarandeerd dat je niet stil blijft zitten. 

Edison Jazz/World Music Awards 2007

Afgelopen 6 november vond de uitreiking van de Edison Jazz/World Music Awards plaats in Eindhoven. Dit jaar vielen de volgende artiesten in de prijzen:

Jazzism Publieksprijs: Boris
Jazz Nationaal: Eric Vloeimans met het album Gatecrashin’
Jazz Internationaal: Michael Brecker met het album Pilgrimage
Jazz Vocaal: Silje Nergaard met het album Darkness Out Of Blue
World: Wende Snijders met het album La Fille Noyee
Dvd: Weather Report met de Dvd Live at Montreux 1976
Lifetime Achievement Award: Randy Crawford en Joe Sample

Beirut – the Flying Club Cup

 

Beirut is de naam van de éénmansband van het 21 jaar oude wonderkind Zach Cordon. Hij maakt al vanaf zijn 15de muziek en zijn grote doorbraak kwam op zijn 19de in 2006 toen hij het album Gulag Orchestrar uitbracht. Dit album is niet binnen één genre te vangen, het is duidelijk geïnspireerd door muziek uit de Balkan, maar maakt ook uitstapjes naar oa. de psychedelische hoek en naar de Zuid-Amerikaanse latinmuziek. Het album zette Beirut destijds gelijk op de kaart als de toekomst van de alternatieve folkmuziek.

Ongeveer anderhalf jaar later brengt Beirut al een tweede album uit: The Flying Club Cup. Voor dit album heeft hij zich niet laten inspireren door de Balkan, maar door Frankrijk en dan met name de chansonniers en de oude rokerige Parijse nachtclubs.  En ook dat blijkt te werken, ook dit jaar zal Beirut hoge ogen scoren in de jaarlijstjes van vele (zelfbenoemde) muziekkenners. En dat voor een Amerikaans jochie dat Beiroet nog nooit met eigen ogen heeft gezien.